លោក ស្តេហ្វេន ហីងជិន (Stephen Higgins) ប្រធានផ្នែកទីផ្សារមូលធនវៀតណាម នៅក្រុមហ៊ុនប្រឹក្សាអចលនទ្រព្យ Cushman & Wakefield បាននិយាយថា ក្រុមហ៊ុនវិនិយោគទុនដែលមានប្រតិបត្តិការល្អ គឺគួរមានកញ្ចប់ទុនពី៣០ទៅ៤០% ដោយឡែកកញ្ចប់មូលនិធិជាប្រាក់កម្ចី ឫជាបំណុលផ្សេងៗទាំងរយៈពេលខ្លី និងមធ្យម គឺកុំឱ្យមានលើសពី៥០% ហើយក្រៅពីនោះក្រុមហ៊ុនក៏គួរតែមានកញ្ចប់ប្រាក់ពីវិនិយោគិនអចលនទ្រព្យជាយុទ្ធសាស្រ្តសម្រាប់រយៈពេល៥ទៅ១០ឆ្នាំ ចាប់ពី២០ទៅ៤០%ឡើង។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាម វាជារឿងធម្មតាទៅហើយ ដែលក្រុមហ៊ុនអាចដំណើរការអាជីវកម្មជាមួយទុនក្រោម២០% និងកម្ជីពីធនាគារ និងស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុផ្សេងៗ។ កត្តានេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យវិស័យអចលនទ្រព្យនៅវៀតណាមប្រឈមមុខនឹងភាពរង្គោះរង្គឺ ជាពិសេសនៅក្នុងអំឡុងពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចរងគ្រោះនឹងបញ្ហាផ្សេងៗកន្លងមក។
ដោយឡែក លោក ខេន វ៉ាន់ឡឹក (Can Van Luc ) អ្នកសេដ្ឋវិទូវៀតណាមសង្កេតឃើញថា ក្រុមហ៊ុនអភិវឌ្ឈន៍អចលនទ្រព្យនៅវៀតណាមកាលពីឆ្នាំ២០២៣ ភាគច្រើនប្រើប្រាស់ប្រាក់កម្ចីធនាគាររហូតដល់ទៅ៥៤% នៃទំហំទុនវិនិយោគសរុប រួមបញ្ចូលជាមួយមូលបត្របំណុល២៦%, លំហូរទុនវិនិយោគបរទេស១០% និងម្ចាស់ភាគហ៊ុនផ្ទាល់ គឺមានប្រមាណ១០% តែប៉ុណ្ណោះ។ សម្រាប់អ្នកជំនាញរូបនេះ ការពឹងផ្អែកលើឥណទានច្រើនពេកមិនត្រឹមតែអាចនាំមកនូវហានិភ័យដល់អាជីវកម្មប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងធនាគារផងដែរ ប្រសិនក្រុមហ៊ុនអភិវឌ្ឍន៍ជួបបញ្ហា។
ជាមួយគ្នានេះ លោក ផាម អញ ខយ (Pham Anh Khoi) ប្រធានក្រុមអ្នកសេដ្ឋកិច្ចនៅក្រុមហ៊ុនអចលនទ្រព្យមួយបានលើកឡើងថា នៅប្រទេសផ្សេងៗក្រុមហ៊ុនអចលនទ្រព្យពឹងផ្អែកលើធនាគារត្រឹមតែ៣០% ប៉ុណ្ណោះសម្រាប់បម្រើឱ្យគម្រោងដែលកំពុងអភិវឌ្ឍ មិនមែនមានទំហំពី៥០ទៅ៧០%ដូចនៅប្រទេសវៀតណាមនោះទេ។ លោកអះអាងថា ការពឹងផ្អែកខ្លាំងពេកលើកម្ចីពីធនាគារ វានឹងធ្វើឱ្យក្រុមហ៊ុនរងផលប៉ះពាល់ភ្លាមៗ នៅពេលធនាគាររឹតបន្តឹងលក្ខខណ្ឌឥណទាន ឬការផ្តល់កម្ចី៕