មែនទែនទៅ សមាជបក្សនេះនឹងធ្វើឡើង ចំពេលដែលស្ថានការប្រទេសមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកទី២មួយនេះ កំពុងមានភាពច្របូកច្របល់ ដូចជាគោលនយោបាយគ្មានកូវីដ បានធ្វើសេដ្ឋកិច្ចរងនូវវិបត្តិមិនតិចនោះទេ ខណៈជំហរគាំទ្ររបស់លោក ស៊ី ជីនពីង ចំពោះលោក ពូទីន ក្នុងស្ថានការណ៍សង្គ្រាមនៅអ៊ុយក្រែនក៏បានធ្វើឲ្យទីក្រុងប៉េកាំងកាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយទៅៗ ពីប្រទេសលោកខាងលិចផងដែរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកការទូត អ្នកសេដ្ឋកិច្ច និងអ្នកវិភាគមួយចំនួនបានប្រាប់ទីភ្នាក់ងាររ៉យទ័រថា លោក Xi មានគោលដៅដើម្បីពង្រឹងការកាន់អំណាចរបស់លោកឲ្យកាន់តែខ្លាំងក្លាថែមទៀត ដើម្បីដឹកនាំប្រទេសចិន។
មួយវិញទៀត សមាជនេះនឹងត្រូវធ្វើឡើងប្រហែលមួយសប្តាហ៍ ដែលមន្ត្រីប្រតិភូចូលរួមប្រមាណជាង២,៣០០នាក់ នៅសាលប្រជាជនចិននៃទីលាន Tiananmen ក្នុងរដ្ឋធានីប៉េកាំង។
យ៉ាងណាមិញ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលរំពឹងថា នឹងមានផ្លាស់ប្តូរជាដុំកំភួនក្នុងការកាន់អំណាចអាណត្តិទី៣ របស់លោក ស៊ី ជីនពីង រួមមានការបន្តផ្តោតលើគោលនយោបាយ ដែលផ្តល់អាទិភាពដល់សន្តិសុខ និងការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង សេដ្ឋកិច្ចគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋ ការបន្ថែមទម្ងន់ផ្នែកការទូត និងទំនើបកម្មយោធា ព្រមទាំងការដាក់សម្ពាធកាន់តែខ្លាំងឡើង ដើម្បីដណ្តើមយកកោះតៃវ៉ាន់។
ស្របពេលជាមួយគ្នានេះ អ្នកឃ្លាំមើលព្រឹត្តិការណ៍ក្នុងប្រទេសចិនបានទាញការអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងថា តើនរណានឹងស្នងតំណែងនាយករដ្ឋមន្ត្រីចិន ក្រោយលោក លី ខឺឈាង ចុះចែញពីតំណែងក្នុងខែមីនា ឆ្នាំ ២០២៣ ខាងមុខនោះ?
គួរជម្រាបថា តំណែងនាយករដ្ឋមន្រ្តីចិនគឺអំណាចខ្ពស់បំផុតទី២ក្នុងជួរបក្សកុម្មុយនិស្តចិន ដែលត្រូវមើលខុសត្រូវលើការគ្រប់គ្រង់សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសយក្សសេដ្ឋកិច្ចលំដាប់ទី២របស់ពិភពលោកមួយនេះ ដែលនឹងត្រូវរើសចេញពីគណៈកម្មាធិការអចិន្ត្រៃយ៍ការិយាល័យនយោបាយនៃបក្សកុម្មុនិស្តចិន (PSC) ដែលក្នុងនោះក៏មានបេក្ខភាពនាយករដ្ឋមន្រី លោក Wang Yang ដែលត្រូវបានគេសង្កេតឃើញថា មានទំនោរសេរីនិយមច្រើនផងដែរ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រុមអ្នកវិភាគបានគូសបញ្ជាក់ថា គុណសម្បត្តិនៃបុគ្គលនឹងមិនមានការចាប់អារម្មណ៍ពីសំណាក់លោក ស៊ី ឡើយ ព្រោះលោកមើលឃើញទៅលើ «អ្នកកំណែទម្រង់» ដើម្បីគាំទ្រគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចដែលជំរុញដោយរដ្ឋ និងជាតិនិយមដូចលោកតែប៉ុណ្ណោះ។
ក្នុងសុន្ទរកថាបើកសមាជបក្សកាលពីចុងឆ្នាំ ២០១៧ លោកបានងថ្លែងការយ៉ាងរំជើបរំជួល ដោយនិយាយពាក្យ «កំណែទម្រង់» ៧០ដងនៅក្នុងសុន្ទរកថាដែលមានរយៈពេលជាងបីម៉ោង ដែលសារនោះលោកមានមហិច្ឆតាចង់ប្រែក្លាយប្រទេសចិនទៅជាមហាអំណាចពិភពលោកទី១នៅឆ្នាំ ២០៥០។
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក កាលៈទេសៈបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងជាអាទិ៍ដូចជា សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសចិនត្រូវបានវាយលុកដោយសារវិធានការបិទខ្ទប់កូវីដ១៩ វិបត្តិវិស័យអចលនទ្រព្យ និងការធ្លាក់ចុះយ៉ាងគំហុកនៃវិស័យបច្ចេកវិទ្យាចិនក្រោយពីលោក ស៊ី បានដាក់សម្ពាធក្រោមសារនយោបាយថា «វិបុលភាពរួម»។ លើសពីនេះ ទំនាក់ទំនងរវាងទីក្រុងប៉េកាំងជាមួយលោកខាងលិចបានប្រេះស្រាំ និងគ្មានសង្ឃឹមថានឹងល្អប្រសើរវិញនោះទេ៕