និយាយដោយទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោន លាយឡំទាំងទឹកភ្នែករលីងរលោង សាលាភាសាអង់គ្លេសរបស់លោក នាង សារ៉ុម ដែលពិការដៃឆ្វេងផង បានបិទទ្វារ៦ខែហើយ បន្ទាប់ពីមានការឆ្លងរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ-១៩ ហើយបានធ្វើឲ្យបាត់បង់ការងារដល់គ្រូប្រង្រៀនចំនួន ១០នាក់ ផងដែរ។
លោក នាង សារ៉ុម បាននិយាយថា «ទម្រាំតែខ្ញុំបានមកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានការលំបាកខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែខ្ញុំពិការដៃខាងឆ្វេង ព្រោះកាលពីមុន នៅមានការរើសអើងដល់ជនពិការ ពិបាកនឹងរកការងារធ្វើ ពេលខ្លះខ្ញុំបាក់ទឹកចិត្តម្តងៗដែរ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែខិតខំតស៊ូរហូតបានបើកសាលាខ្លួនឯង» ។
លោក នាង សារ៉ុម បានសម្រេចចិត្តឲ្យគ្រូពេទ្យកាត់ដៃម្ខាងចោលដើម្បីរក្សាជីវិតបន្ទាប់ពីពស់ចឹកនៅពេលដែលលោកទៅកាប់អុសជាមួយឪពុក កាលពីលោកមានអាយុ១៥ឆ្នាំ ។
អត្ថបទទាក់ទង
លោក នាង សារ៉ុម មានកូនស្រីពីរនាក់ ហើយមានស្រុកកំណើត នៅខេត្តកំពត ។ លោកបានចាកចេញពីស្រុកកំណើត មកបន្តការសិក្សានៅរាជធានីភ្នំពេញ កាលពីឆ្នាំ២០១២។ មុននឹងបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ទី១២ លោកបានដាក់ពាក្យធ្វើជាគ្រូបង្រៀនរដ្ឋ តែដោយសារលោកពុំមានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ បើតាមគាត់យល់ ដូច្នេះហើយ ទើបគេមិនទទួលយក។
លោក នាង សារ៉ុម ក៏បានបន្តការសិក្សាជាមួយសាលាអង្គការ អស់រយៈពេល២ឆ្នាំ លោកក៏ធ្វើជាគ្រូបង្រៀនស្ម័គ្រចិត្តកន្លះឆ្នាំ ទោះបីជាលោកធ្វើជាគ្រូបង្រៀនស្ម័គ្រចិត្តក្តី ប៉ុន្តែលោកត្រូវចំណាយលុយទៅឲ្យគេ ព្រោះតែលោកស្រឡាញ់ការបង្រៀន ហើយពុំបានទទួលប្រាក់ចំណូលពីការបង្រៀននោះទេ ។
បុរសវ័យ៣៨ឆ្នាំ និងពិការដៃឆ្វេងម្ខាងផងនេះ បានបន្តថា «និយាយទៅ ជីវិតរបស់ខ្ញុំជូរចត់ណាស់ គឺថា និយាយពេលណា ទប់ទឹកភ្នែកសឹងមិនបាន»។
បន្ទាប់មក លោកក៏ទទួលបានអាហារូបករណ៍ ពីសាកលវិទ្យាល័យមួយដើម្បីសិក្សាអក្សសាស្ត្រអង់គ្លេស ជាជំនាញដែលលោកស្រឡាញ់បំផុត។ នៅពេលសិក្សា លោក នាង សារ៉ុម បាននិយាយថា លោកបានទទួលការរើសអើងយ៉ាងខ្លាំងពីមិត្តភក្តិរួមថ្នាក់ ដោយសារតែលោកជាជនពិការ ៖ «នៅក្នុងការសិក្សា វាមិនមានផលលំបាកទេសម្រាប់ខ្ញុំ តែអ្វីដែលខ្ញុំពិបាកគឺដោយសារខ្ញុំជាជនពិការ មិត្តភក្តិនិងមនុស្សជុំវិញមិនមានការរាក់ទាក់»។
បន្ទាប់ពីលោកបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ លោកក៏បានទៅដាក់ពាក្យធ្វើគ្រូបង្រៀន នៅសាលាឯកជនមួយកន្លែង ដែលលោកយល់ថា មានការរើសអើស បានជាគេមិនទទួយយកឲ្យធ្វើការ ព្រោះលោកជាជនពិការ។ ជាបន្តបន្ទាប់ លោកបានទទួលការបដិសេធជាច្រើនសា ហើយលោកក៏បានសម្រេចចិត្តបើកសាលារៀនគួរមួយកន្លែងនៅរាជធានីភ្នំពេញ ដែលមានឈ្មោះថា "អាយវីន" ដែលមកដល់ពេលនេះមានរយៈពេល ៨ឆ្នាំហើយ។
ការបើកសាលាដំបូង មានផលលំបាកខ្លាំងណាស់ដោយសារតែមានការចំណាយច្រើន ហើយពុំទាន់មានសិស្សចាប់អារម្មណ៍រៀនច្រើន គឺមានត្រឹមប្រហែល១០នាក់ បន្ទាប់ពីបើកសាលាអស់រយៈពេល២ឆ្នាំ ទើបមានសិស្សចាប់អារម្មណ៍រៀនច្រើន។
លោក សារ៉ុម រៀបរាប់ដូច្នេះថា «គោលបំណងដែលខ្ញុំបើកសាលារៀនឯកជននេះ គឺខ្ញុំមិនរំពឹងថា នឹងបានថវិកាច្រើនមកផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពខ្ញុំទេ គឺខ្ញុំចង់ចែករំលែកចំណេះដឹង និងជួយសិស្សច្រើនជាង គឺដោយសារតែខ្ញុំយកតម្លៃទាប ក្នុង១ខែ ខ្ញុំទទួលបានពីកូនសិស្ស ៦ ទៅ ៧ដុល្លារ អីហ្នឹង ខែខ្លះ មិនរួចថ្លៃផ្ទះ ទឹកភ្លើងផង តែខ្ញុំសប្បាយចិត្ត»។
ក៏ប៉ុន្តែ វីរុសកូវីដ-១៩ បានបិទសាលារបស់លោក នាង សារ៉ុម ជាង ៦ខែមកហើយ ហើយលោកក៏បានក្លាយជាអ្នកលក់អចលនទ្រព្យវិញ ដើម្បីរកកម្រៃផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពក្នុងគ្រួសារនិងចំណាយលើការជួលទីតាំង ៖ «ចាប់តាំងពីកូវីដចូលមកដល់ ខ្ញុំមានផលវិបាកខ្លាំងដោយសារតែគេឲ្យបិទសាលា ជាពិសេស សាលាឯកជនតូចតាចដូចជាខ្ញុំ ណាមួយត្រូវបង់ថ្លៃផ្ទះ ពេលខ្លះ ស្ទើរតែទប់មិនជាប់»។
លោកថា ការសោកស្តាយជាខ្លាំងព្រោះទម្រាំតែតស៊ូបានបើកជាសាលាឯកជនខ្លួនឯងបាន មិនមែនជារឿងងាយស្រួលនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណា លោកក៏នៅមានក្តីសង្ឃឹមថា នឹងបន្តបើកសាលាជាថ្មីឡើងវិញ បន្ទាប់ពីកូវីដ-១៩ ធូរស្បើយ ដោយបានសំណូមពរឲ្យរដ្ឋាភិបាលប្រកាសបើកសាលាជាលើកទី៣ ឆាប់ៗនេះ និងចង់ឲ្យសិស្សានុសិស្សត្រឡប់មករៀនជាធម្មតាវិញ ៕
