សារព័ត៌មានVnExpress បានឲ្យដឹងថា ការផលិតអំបិលរបស់ប្រជាកសិករវៀតណាម គឺបានធ្វើឡើងជាច្រើនជំនាន់មនុស្សមកហើយ ប៉ុន្ដែ ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ការងារស្រែអំបិលនៅវៀតណាម គឺប្រឈមការលំបាកច្រើនហើយចំណូលក៏មិនមាននិរន្តរភាព ការនាំចូលអំបិលពីក្រៅប្រទេសកើនឡើង និងបញ្ហាមួយទៀតនោះ គឺការការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ។
កសិករស្រែអំបិលនៅវៀតណាមបាននិយាយថា ជីវិតធ្វើការនៅស្រែអំបិលនេះ គឺលំបាកលំបិនណាស់ ពិសេសនៅរដូវប្រមូលផលអំបិលចាប់ពីខែមករា ដល់ខែ មិថុនា។ កសិករបញ្ជាក់ថា ការងារនៅទីនោះលំបាក ព្រោះថា ពួកគាត់ត្រូវធ្វើការក្រោមកំដៅថ្ងៃ នៅរដូវក្ដៅ ហើយនៅរដូវរងារ គឺស្រែអំបិលលែងផលិតបានទៀតហើយ។
អត្ថបទទាក់ទង!
បើតាមម្ចាស់ស្រែអំបិលទាំងនោះ បានបញ្ជាក់ទៀតថា អំបិលរបស់ពួកគេ ដែលប្រមូលផលបាន គឺលក់ទៅឲ្យឈ្មួញក្នុងស្រុកដែលឈ្មួញទាំងនោះ បន្តយកអំបិលទាំងនោះទៅកែច្នៃបន្ថែម ជាខ្សែច្រវ៉ាក់តម្លៃ រហូតដល់ប្រើប្រាស់លើតុអាហារសម្រាប់ទទួលទានតែម្ដង ឬមួយវិញទៀតយកទៅចូលរោងចក្រ ដែលគេប្រើប្រាស់វាសម្រាប់ប្រឡាក់ត្រី ផលិតទឹកត្រី និងប្រើប្រាស់ជាគ្រឿងផ្សំផ្សេងទៀត។
កសិករស្រែអំបិលវៀតណាម បានលើកឡើងទៀតថា ពីំមុនការផលិតអំបិលមិនដែលចេះខាតទេ ប៉ុន្ដែ បច្ចុប្បន្ននេះ មានការខាតបង់។
ជាប្រធានបច្ចេកទេសក្នុងការផលិតអំបិល ពលរដ្ឋវៀតណាមម្នាក់អាចរកចំណូលបានប្រហែល៣៦០ ដុល្លារក្នុងមួយខែ ដែលចំណូលនេះ គឺមានខ្ពស់ជាកម្មករស្រែអំបិលធម្មតាៗរហូតដល់២ដងឯណោះ។ ប៉ុន្ដែចំណូលនេះ អាស្រ័យលើតម្រូវការទីផ្សារដែរ ដោយវាប្រែប្រួលទៅតាមការនាំចូលអំបិលពីក្រៅប្រទេស។ មានន័យថា បើការនាំចូលអំបិលពីក្រៅច្រើន នោះចំណូលពួកគាត់នឹងថយចុះ តែបើបរិមាណនាំចូលអំបិលពីក្រៅ តិច នោះចំណូលពួកគាត់នឹងកើនឡើង។
អត្ថបទគួរអាន!
របាយការណ៍ផ្លូវការមួយ ដែលបានផ្សាយដោយសារព័ត៌មាន VnExpress បានឲ្យដឹងថា កាលពីឆ្នាំ ២០១៥ ប្រទេសវៀតណាម ផលិតអំបិលបានប្រហែល១លានតោន ប៉ុន្ដែប្រទេសនេះ នៅតែមាននាំចូលអំបិលពីក្រៅប្រទេស ពិសេស គឺភាគច្រើននាំចូលពីប្រទេសចិន និងឥណ្ឌា។
នៅឆ្នាំ ២០១៧ ប្រទេសវៀតណាម បាននាំចូលផលិតផលរ៉ែ (ក្នុងនោះក៏មានអំបិលដែរ) ប្រមាណ ៥០ ម៉ឺនតោន បើទោះបីជាផលិតផលរ៉ែក្នុងស្រុករបស់ប្រទេសនេះ ផលិតបានប្រមាណជាង ១៤ម៉ឺនតោនទៅហើយក្ដី។
របាយការណ៍បានបញ្ជាក់ទៀតថា ការនាំចូលផលិតផលអំបិលពីក្រៅនេះ គឺដើម្បីបំពេញតម្រូវការអំបិលដែលមានគុណភាពសម្រាប់ប្រើប្រាស់ក្នុងឧស្សាហកម្ម ខណៈដែលអំបិលក្នុងស្រុកមិនមានគុណភាព ស្របតាមដែលតម្រូវការចង់បាន។
ការផលិតអំបិលកម្ពុជាកំពុងត្រដាបត្រដួស
មិនខុសពីប្រទេសវៀតណាមទេ ការងារស្រែអំបិលនេះ នៅកម្ពុជាយើង គឺមានរាប់ជំនាន់មនុស្សមកហើយ
ប៉ុន្ដែនៅប៉ុន្មានឆ្នាំនេះការផលិតអំបិលរបស់កម្ពុជាបាននិងកំពុងប្រឈមនឹងបញ្ហាកាន់តែច្រើន ខណៈដែលសហគមន៍អ្នកផលិតអំបិលខេត្តកំពត កែប ត្រូវបានរំលាយចោល ដោយសារតែលែងសូវមានកសិករចង់ផលិតបន្ដដោយសារតែខ្វះទុន និងកម្លាំងពលកម្ម និងខ្លះទៀតមិនចង់ផលិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សហគមន៍ជាដើម។
បើតាមអ្នកជំនាញ ក្នុងវិស័យនេះ អះអាងថា ការផលិតអំបិលក្នុងស្រុកអាចប្រឈមកាន់តែខ្លាំងថែមទៀត ក្រោយពីសហគមន៍នេះ រំលាយ ព្រោះការផលិតនឹងលែងមានការត្រួតពិនិត្យពីសហគមន៍ទៅទៀត ដែលការផលិតអាចនឹងមិនត្រូវតាមបច្ចេកទេស។ និងមួយទៀតនោះ គឺបញ្ហាកង្វះអំបិលលើទីផ្សារ ដែលវាអាចនឹងតម្រូវឲ្យមានការនាំចូលអំបិលពីក្រៅប្រទេសបន្ថែមទៀត ខណៈដែលកាលពីឆ្នាំមុន កម្ពុជាបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងទិញអំបិលពីចិន ៣ម៉ឺនតោនរួចហើយ។
តាមការចុះអង្កេតផ្ទាល់ របស់ខេមបូណូមីស នាពេលថ្មីៗនេះ នៅស្រែអំបិលខេត្តកំពតកែប និងបានសាកសួរអ្នកផលិតអំបិលនៅទីនោះ បានបង្ហើបឲ្យដឹងថា ម្ចាស់ស្រែអំបិល មួយចំនួនបានលក់ដីស្រែអំបិលរបស់ខ្លួន ដោយអ្នកខ្លះមានដីទីតាំងល្អ នៅជិតផ្លូវធំៗ អាចលក់បានរហូតដល់ខ្ទង់លានដុល្លារ សម្រាប់ដី១ហិកតា និងអ្នកខ្លះមានដីនៅឆ្ងាយពីផ្លូវ ក៏អាចលក់បានមួយហិកតា ១០ ទៅ ២០ម៉ឺនដុល្លារដែរ។
ទោះយ៉ាងណា ថ្នាក់ដឹកនាំសហគមន៍ផលិតអំបិលខេត្តកំពតកែប ធ្លាប់បានគូសបញ្ជាក់ម្ដងហើយម្ដងទៀតថា ការទិញលក់ដោះដូរដីស្រែអំបិលនេះ វាជារឿងរបស់អ្នកលក់ និងអ្នកទិញ។ ប៉ុន្ដែ លក្ខខណ្ឌ ដីស្រែអំបិលនេះ ត្រូវបានកំណត់ពីក្រសួងពាក់ព័ន្ធរួចហើយថា គឺមិនអាចយកទៅធ្វើអ្វីបានក្រៅតែពីការផលិតអំបិលនោះឡើយ។
ដូច្នេះ អ្នកទិញដីទាំងនោះ ជាការទិញលោតឆ័ត្រ ឬយ៉ាងណា?
គួរបញ្ជាក់ថា ដីស្រែអំបិលខេត្តកំពតកែប មានផ្ទៃដីផលិតអំបិលទំហំ ជាង ៤.៥០០ ហិកតា ជាកម្មសិទ្ធិឯកជន របស់កសិករផលិតអំបិល ជាង ២០០ នាក់។
None
